مشارکت سیاسی زنان یا حق فعالیت آزاد آنها به عنوان بخشی از جامعه در انتخاب حکام و تعیین سیاست&zwnj ها و قوانین و تصمیم&zwnj گیری&zwnj های موثر زندگی جمعی، امری مقبول در جهت کارآمد نمودن نظام اجتماعی و سیاسی است.
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، نگاهی متفاوت به حقوق طبیعی زنان به طور عام و به حق مشارکت سیاسی اجتماعی آنان به طور خاص داشته و نه تنها این حقوق را به رسمیت شناخته، بلکه همچنین قوای حاکم را موظف به بسترسازی مقتضی جهت نیل به این دسته حقوق نموده است.
علی&zwnj رغم وجود بسترهای قانونی برای مشارکت سیاسی زنان در انتخابات، در عمل پاره&zwnj ای از محدودیت&zwnj ها و موانع بر سر راه این مشارکت بویژه در عرصه انتخاب&zwnj پذیری زنان وجود دارد.
در نوشته حاضر، ابتدا وضعیت مشارکت سیاسی زنان در انتخابات به عنوان رای&zwnj دهنده (انتخاب&zwnj کننده) در قانون اساسی مورد بررسی قرار می&zwnj گیرد. سپس به تشریح حق انتخاب&zwnj پذیری زنان در دو عرصه ریاست جمهوری و نمایندگی مجلس شورای اسلامی در قانون اساسی و قوانین عادی و همچنین رویه عملی پرداخته می&zwnj شود.
در بخش بعدی نقش زنان در روند اجرای انتخابات و نظارت بر صحت آن و تاثیر بر کارکرد کل انتخابات، با تکیه بر حق عضویت ایشان در شورای نگهبان و هیات&zwnj های اجرایی انتخابات مورد تاکید قرار می&zwnj گیرد.
در انتها ضمن بیان دیدگاه&zwnj های کنوانسیون&zwnj های بین&zwnj المللی در امر مشارکت سیاسی زنان، موانع و مشکلات موجود در راه توسعه حقوق سیاسی این قشر ملحوظ نظر قرار می&zwnj گیرد.
در تمام جوامع پرسابقه در زمینه انتخابات، زنان سالیان درازی از حق انتخاب&zwnj کنندگی و انتخاب&zwnj پذیری محروم بودند. در دولت شهرهای یونان باستان که انتخابات برگزار می&zwnj شد این حق برای زنان به رسمیت شناخته نمی&zwnj شد.
اعطای حق رای به زنان جریانی است که از اوایل قرن بیستم از شمال اروپا آغاز گشت و حق مشارکت سیاسی زنان در عرصه انتخابات به عنوان انتخاب&zwnj کننده، به مانند انتخاب&zwnj پذیری آنان پدیده&zwnj ای نسبتا جدید و قرن بیستمی است.
در ایران نقطه آغازین حضور زنان در جامعه و مشارکت سیاسی ایشان را می&zwnj توان در پشتیبانی از فتوای مرحوم میرزای شیرازی در تحریم تنباکو دانست. از طرفی دیگر نقش برجسته زنان را در مشروطه و امضای فرمان مشروطیت توسط مظفرالدین شاه قاجار در سال 1289 شمسی، نمی&zwnj توان نادیده گرفت. در واقع این دو حادثه را می&zwnj توان تاریخ بیداری زنان ایران زمین دانست.
از لحاظ سیر مقررات، در نظامنامه انتخابات مصوب 19 رجب 1324 هجری قمری، حق مشارکت سیاسی زنان به رسمیت شناخته نشده بود. ماده 30 این نظامنامه درخصوص محجورین از حق رای بیان می&zwnj دارد:« &zwnj اشخاصی که از انتخاب نمودن کلیتا محروم هستند، از قرار تفصیلند: اولا طایفه نسوان، ثانیا اشخاص خارج از رشد و آنهایی که محتاج به قیم شرعی می&zwnj باشند» . « ماده 5 این نظامنامه عنوان می&zwnj دارد: » &zwnj اشخاصی که از انتخاب شدن محروم هستند: اول طایفه اناثیه، ثانیا تبعه خارجه و...»
برای اولین بار حقوق سیاسی زنان و حق شرکت آنان در انتخابات با تصویب لایحه انتخابات انجمن&zwnj های ایالتی و ولایتی در مهرماه 1341 مورد توجه قرار گرفت ولی با فشار برخی مذهبیون به دلیل دستاویز بودن آن در 8 آذرماه همان سال لغو شد.
بعد از آن ماده واحده
شامل 6 صفحه فایل word قابل ویرایش
لینک منبع و پست :http://campiran.ir/project-100826-%d8%af%d8%a7%d9%86%d9%84%d9%88%d8%af-%d9%85%d9%82%d8%a7%d9%84%d9%87-%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%d9%88-%d8%ad%d9%82-%d9%85%d8%b4%d8%a7%d8%b1%da%a9%d8%aa-%d8%b3%db%8c%d8%a7%d8%b3%db%8c/
- ۹۵/۰۶/۰۹